Ik heb weer een hele boel meegemaakt!

De lente is hier in volle gang. Het gras dat een paar weken terug nog onder de sneeuw lag begint langzaam groen te kleuren. Ik word elke morgen door verscheidene vogeltjes wakker gekwebbeld, en het ruikt al echt naar de lente. Het is alweer april en dat betekend dat ik nog maar 3 weken op Dordt College te vinden ben. Ik verbaas me over hoe wisselvallig het weer hier kan zijn. De ene dag loopt iedereen in de korte broek en is het bijna 30 graden, de andere dag komt de hagel uit de lucht en moeten we echt de winterjas weer aan. Ik heb op facebook ook een album met Sioux Center Shenanigans aangemaakt. Als jullie willen kun je daar kijken hoe het er een beetje uit ziet.

Mijn stage is echt heel erg leerzaam. Ik ben nu wat minder aanwezig op de operatie kamer, maar geef meer zorg aan de patiënten op de med/surg afdeling. Hier kun je denken aan het inbrengen van een infuus, het luisteren naar hart, longen en buik, medicijnen bij de juiste patiënt krijgen, verschillende infusie plekken verzorgen en nieuwe plakkers plakken. Maar soms is het zo dat iemand een transfer moet maken en je een ontslag moet regelen, en daar hoort nog wel wat papierwerk bij. Op de spoedeisende doe ik sinds kort ook opnames. Dat houdt in dat je iemand bij binnenkomst gaat vragen wat er gebeurd is, hoe lang iemand al pijn heeft, waar het zit etc. Dat is heel erg leuk, omdat je toch best wat verantwoordelijkheid krijgt om dat te doen, en je al je papierwerk klaar moet hebben voordat je een dokter belt om te komen kijken naar de patiënt. Gelukkig heb ik hele behulpzame collega’s die me helpen als ik wat vergeten ben in te vullen.

Mijn laatste keer op de ambulance in Sioux City heb ik ook nog niet verteld. Ik had een avonddienst van 3 tot 11 en we waren dit keer gestationeerd in het drukke deel van de stad. Ik was samen met twee vrouwen op pad, maar ze waren echt badass, en dat maakte dat je echt niet het idee kreeg dat ze de situaties niet aan konden. We kregen een oproep voor een schiet incident. Aangekomen op de plek des onheils was de patiënt helaas overleden aan zijn verwondingen. Hij was door iemand in zijn kamer in de borst geschoten en daarna uit het raam gesprongen. Omdat zijn appartement 3 hoog zat was de afstand te groot om er levend uit te komen. Dan wordt je toch wel stilgezet bij het feit dat ook dit soort dingen gebeuren. En het is niet cool als je een levenloos lichaam in de ambulance op je brancard hebt liggen. Maar dat is ook onderdeel van het beroep, en hoe dat ook wat met je doet, je gaat gewoon weer verder met je werk. Zo hadden we ook iemand die bloed opspuugde en niet goed kon ademen, iemand die gevallen was in de tuin en zijn heup gebroken had, en een baby die van epileptische aanval in epileptische aanval ging. Je heb adrenaline in je lichaam van hier tot Tokio, en je doet wat je kunt doen voor zo iemand, en dan ga je verder met waar je voor getraind bent.

Afgelopen weken mocht ik ook een aantal keer met de midwife van Promise (verloskundigen praktijk) meelopen. Ik heb deze hele stage al gezegd tegen mezelf hoe leuk ik het vind om met zwangere vrouwen, baby’s, en kinderen te werken, en dit was ook weer heel erg leuk. Volgens mij is me al wel 20 keer gevraagd wat ik wil doen als ik volgend jaar afgestudeerd ben. Nou ik ben nog lang niet klaar met studeren. Ik ga zeker nog verder met studeren op het gebied van kinderverpleegkundige. Bij Promise is het doel dat iedereen zorg moet kunnen krijgen. De meeste vrouwen die daar dan ook komen zijn vrouwen die wij als kansarm zouden omschrijven. Je kunt dan denken aan immigranten uit Mexico, Guatemala, Colombia etc. Deze mensen hebben geen geld om naar een verloskundige te gaan om de gesteldheid van hun baby te laten checken. En hier kunnen ze dat wel. Het is zo bijzonder om op zoek te gaan naar het hartje van de baby doormidden van de doppler, en zelfs met het echo apparaat mocht ik zoeken naar het kindje. Sommige kindjes waren heel druk in de buik bezig met zwemmen. Ook het meten van de fundus hoogte is iets wat ik in een boek heb gelezen en geleerd, maar om het zelf te doen is echt heel leuk. De vrouwen vinden het zelf ook leuk om te weten of het kindje groeit op de manier zoals het zou moeten groeien. Al met al was dat dus een hele bijzondere ervaring om mee te maken.

Vorige week ben ik in m’n Dordt auto naar Sioux Falls gereden om een dagje op de Women Center mee te lopen in Mckennan Hospital Sioux Falls. Daar liggen gewoon 15 vrouwen met een hele dikke buik en weeën te wachten op een baby. Dat is nog eens wat anders dan Sioux Center health waar er hooguit 6 vrouwen in de maand bevallen. Nou je kunt wel raden hoe dat gaat. Ik ging van de ene kamer waar iemand lag te persen naar de andere kamer waar iemand lag te persen. Bij de ene hingen we pitocin aan om de weeën te bevorderen, de andere bracht al gillend een kindje ter wereld. Maar het was machtig mooi, om het maar even goed te beschrijven. Je krijgt op die afdeling spontaan moeder gevoelens, alhoewel ik er nog niet aan moet denken om een kind te moeten baren. Maar om die ochtend 6 baby’s geboren zien te worden was wel heel bijzonder. En ze hadden bijna allemaal een andere teint. De ene was gekleurd, de ander had geen haar, dan weer één met haar over het hele lichaam, dan één die rossig was, nou ze kwamen nog net niet met krullen op het hoofd tevoorschijn. Eigenlijk is het leukste van dat alles dat je lekker in bad mag doen. En als de moeder dan ook nog van die mega schattige kleertjes mee hebben genomen dan smelt je helemaal. Nou dat was zo in het kort wat ik die dag heb gedaan.

Dan afgelopen maandag was ik ingepland om nog een keizersnede mee te maken in Sioux Center Health. En ik denk als je als vrouw kunt kiezen, er de hand in hebt, of hoe je het ook wilt noemen, een ‘’gewone’ ’geboorte toch wel wat meer voordelen heeft. Begrijp me niet verkeerd. Als je een keizersnede moet omdat het gewoon niet anders kan, dan is dat zo. Maar ik zou persoonlijk nooit kiezen voor een keizersnede als optie. Het is anders als je kindje via de buik het levenslicht ziet. Het is wel heel bijzonder om te zien hoe je door alle lagen met huid vet en spieren moet snijden totdat je bij de placenta komt en het membraam waar je kindje in zit. Die is namelijk nog in tact als je een keizersnede doet. Dat was heel apart om te zien hoe een kindje daar zo mooi opgevouwen in zit, wachtend om ter wereld te komen. Maar toch is het voor een vrouw denk ik beter om gewoon te bevallen. Om met moeite en pijn te baren. Je mag je kindje namelijk ook niet meteen bij je houden na een keizersnede, omdat je nog een 30 minuten op die tafel ligt. Maar aan de andere kant, het maakt het krijgen van een kindje niet anders. Alleen het proces van hoe het kindje ter wereld komt is anders. Het was weer gaaf om te zien.

Verder is het leven hier druk. Ik heb altijd wel wat te doen. Als ik niet op mijn kamer met schoolwerk bezig ben dan probeer ik te sporten of piano te spelen. Het gaat zo zijn gangetje. Ik kijk alleen wel uit om hier weer te vertrekken. Ik denk niet dat ik 4 jaar zou kunnen studeren aan deze school. Ik mis de uitdaging in het dagelijks leven hier een beetje. Er is namelijk niet veel te doen. Ik hou daarnaast van de bergen, de stad en de rust maar dan op korte afstand. De komende 3 weken zal ik druk zijn met van alles en nog wat. Maar jullie zullen nog wel een keer van me horen voordat het avontuur er hier op zit.
Lieve groet, en tot snel.
Hanna