Do but normal, then you do crazy enough.

Toen ik vanmorgen mijn kamer wilde luchten door het raam op een kiertje te zetten kwam ik tot de ontdekking dat deze bevroren was. Iowa heeft wat mij betreft bizarre winters. De ene dag schijnt de zon, is het 15 graden, en lopen we in onze korte broeken. De andere dag is het -20 , waait het hard waardoor de kou aanvoelt als -30. Oja, en niet te vergeten. Er liggen weer bergen sneeuw. Maar door weer en wind trotseer ik toch elke keer weer de kou om als een ijspegel in het ziekenhuis aan te komen. Ik kan het niemand aanraden om te fietsen met dit weer. Afgelopen week had ik het geluk dat een aantal collega’s mij wel wilden ophalen vanaf mijn appartement.

Twee weken terug kreeg ik mijn 1e high five. In het ziekenhuis werken ze met SHARE. Dat betekend dat je als verpleegkundige een aantal dingen standaard moet doen om zo goed mogelijk over te komen op je patiënten. De [s] staat bijvoorbeeld voor: sense people’s needs before they ask. Dus wat er verwacht wordt is dat je voordat iemand je komt vragen voor water etc, je het al hebt aangeboden. Blijkbaar vond iemand dat ik goed mijn best had gedaan en kreeg ik mijn eerste high five. Stiekem ben ik wel een beetje trots. Ik ben namelijk de 1e student in jaren die een high five ontvangen heeft. Als commentaar kreeg ik het volgende: Hanna is very attentive, seems to be very observant, friendly and caring. Nou die steek ik lekker in mijn broekzak!

Ik begin nu steeds meer zelf zorg te dragen voor de patiënten. In dit ziekenhuis zijn ze gewend dat studenten alleen observeren en niks ondernemen. Ze vinden het dan ook heel raar dat ik (uit mezelf wohoo) vuilniszakken leeg die vol zijn, spullen in kamers die gebruikt en op zijn aanvul, iemand naar de wc help als we druk zijn, bloedruk en temperatuur meet als iemand ter observatie op onze vloer ligt en dat om de 15 minuten moet gebeuren, en honderduizend dingen meer. Wat voor mij heel normaal is, dat is hier dus raar. Maar ze raken er steeds meer aan gewend, want door die instelling krijg ik wel steeds meer opdrachten om uit te voeren. Ik heb ook eindelijk het computersysteem een beetje onder controle. Ik snapte in het begin echt geen fluit van wat en waar ik naar toe moest. Alles in dit ziekenhuis is automatisch. Zeg maar dag met je handje als je denkt dat je zomaar even een aspirine kunt pakken. Nee, ze hebben je vingerafdruk nodig en je wachtwoord voordat je in het medicijn systeem kunt. Ik hou wel van die technologie. Je gaat naar je patiënt, klikt het medicijn aan wat klaarstaat, dan gaat vervolgens automatisch de lade open, en het klepje naar je medicijn. Als je al je medicatie verzamelt hebt dan ga je naar je patiënt om het uit te delen. We hebben van die scanners op elke kamer die je tegenwoordig uit de muur kunt halen bij de jumbo om zelf je boodschappen te scannen. De patiënt draagt een armbandje met een QR code die je scant. Dan scan je alle medicijnen zodat ze in het systeem bij de juiste patiënt komen. En pas dan heb je ze afgevinkt in het systeem en kun je ze geven. Datzelfde geldt voor infusies. Het is dat ik mijn rekentoets met een 10 heb gehaald. Maar hier heb je dat rekenen echt niet nodig. Het systeem verteld precies je druppelsnelheid en ml per uur waar je pomp op moet staan. Hierdoor hoef je ook nooit een dubbelcheck met je collega te doen. Deze slimme computer is je buddy!

Deze week zijn er helaas geen baby’s op OB. Maar op de vloer waar ik nu ben is genoeg te doen. We hebben twee patiënten die voor een maandenlange antibiotica kuur op onze afdeling zijn. Deze hangen we elke 3 uur aan. Meestal hebben deze patiënten een picc-line katheter (deze loopt peripheral) of een central line (deze loopt jugular). Ik vind het mooi werk om deze schoon te maken en opnieuw af te plakken. Voordat we antibiotica geven flushen we eerst, en dan hang je je antibioticum en Nacl weer aan. Ik klier soms nog wel met die pomp omdat hij niet helemaal snapt wat ik wil. Zo wilde ik vorige week alleen mijn antibioticum in laten lopen bij een patiënt, maar bleef de Nacl ook gewoon doorlopen. Met hulp van mijn leuke collega’s snap ik nu hoe dat moet! Verder komen er veel mensen binnen vanaf de ER die met allerlei vage klachten binnenkomen. Meestal ga je dan eerst vital signs verzamelen. We luisteren naar het hart, longen en de darmwerking. Iedereen weet wel dat een hart klopt, en ik snap ook wel dat een hart kaboemkaboem moet doen. Maar als je mij laat luisteren dan klinkt in het begin alles normaal en gezond. Zelfs als iemand een hartafwijking heeft. Ik heb nu een hele mooie app op mijn telefoon waar ik elke avond even mee oefen. Deze app heeft voorbeelden van harttonen, longgeluiden en darmbewegingen van normaal tot afwijkend. Voor je het weet ben ik een expert.

Oja, voordat ik het vergeet. Vorige week was ik op same day surgery. Daar doen ze allerlei ingrepen op chirurgisch gebied. Ik ben bij een heup vervanging geweest en heb ongeveer 6 mensen vanbinnen bekeken met een endo en gastroscopie. De arts waar ik bij was was echt heel tof. Hij vertelde me tot in de puntjes waar ik op moest letten en wanneer iets abnormaal was. Ik heb nu ook gezien hoe diverticulitis er uit moet zien in een darm. Het is veel beter om dat mee te maken dan vanuit een boek te moeten lezen. Daarnaast was het net of ik op een timmer werkplaats was gekomen tijdens de heupoperatie. Ze boren en timmeren er wat vanaf daar. En ondertussen maken we natuurlijk grapjes. De hiërarchie tussen artsen en verpleegkundigen is hier verre van onaangenaam. Dat maakt dat het makkelijker is om met een arts in gesprek te gaan.

Nou verder hadden we deze week ook een aantal interessante patiënten die binnenkwamen. Een oud vrouwtje van een bejaardentehuis niet ver van het ziekenhuis was gevallen en had ook nog een longontsteking. Ze was ontzettend verward en hallucineerde. Ja hoor volgend geval van dit heb ik ooit in een boek gelezen en nog nooit meegemaakt. Mijn eerste delirium! En ik kon toch niet op het woord komen he. En ik maar proberen uit te leggen wat ik dacht dat het kon zijn. Want het was geen alzheimer of dementie, maar iets daar tussenin dat ontstaat als ouderen plots een blaasontsteking hebben of longontsteking etc. Geen 1 verpleegkundige had toch idee waar ik over zat te praten. Maar na een uurtje waren we er uit. We can google that! Oja, ik kwam deze vrouw water brengen met een rietje. Ze wist niet wat ze met het rietje aan moest en volgens haar zat er modder in het glas. Daarna kwam ik met een toetje. Ze keek er naar en zei, weet je wat me zo fascineert aan dit taartje. Hij heeft hele rare vormen. Ze maakt met haar hand een aantal rare bewegingen over hoe dat taartje er wel niet uit zag. Nou stiekem moest ik wel een beetje lachen. Ik had dat natuurlijk nog nooit meegemaakt. Afgelopen woensdag toen ik weer bij haar kwam was ze weer helemaal de oude.
Nou en dan tot slot de cultural fair afgelopen zaterdag. Hier op Dordt College hadden ze een cultural fair georganiseerd van alle internationale studenten die mee wilden doen om hun cultuur te vertegenwoordigen. Ik heb natuurlijk meegedaan met Nederland. Het was heel gezellig om met allemaal mensen van andere culturen samen te zijn. Iedereen die wilde komen van buitenaf was uitgenodigd en het was dan ook heel druk. Ik had samen met Prof. Van Beek onze tafel ingericht. We hadden allemaal lekkere ‘’echte’’ Nederlandse dingen op tafel. En natuurlijk kon het sjoelen niet ontbreken. We hadden bedacht om een sjoel competitie op te zetten, en dat de persoon die de meeste punten zou scoren iets lekkers zou winnen. Nou dat sjoelen liep als een tierelier, en de tafel stond ook regelmatig vol met mensen die iets wilden weten over Nederland. Daarnaast is iedereen zoals ze zeggen natuurlijk a 100% Dutch. Dat slaat natuurlijk nergens op want het zijn gewoon Amerikanen. Maar hier leven ze allemaal in een droom, dus ik heb ze maar mooi verder laten dromen. Na de cultural fair ben ik naar mijn host familie gegaan. Daar hebben we spelletjes gespeeld en zelf ijs gemaakt. Het was dus weer heel gezellig.

Met een paar dagen is het alweer maart en ben ik alweer bijna twee maanden in Iowa. De tijd vliegt, en ik ben al druk bezig met een aantal opdrachten die ik wil gaan afronden voor mijn stage. Ik ben hier zo druk dat ik eigenlijk niet zoveel denk aan hoeveel ik het mis dat er elke avond voor me gekookt word, en dat ik niet een hele week tegen een stinkende berg sportkleren hoef aan te kijken op mijn kamer. Maar ze zeggen wel eens dat alles went. Ik ben daarom ook heel blij dat ik mijn eigen kamer heb en tenminste nog 1 schoon plekje in het huis heb waar ik heen kan. Daarnaast maken de kaartjes die ik krijg ook heel veel goed. Het is fijn om te weten dat er mensen zijn die aan je denken. Het enige dat ik wel mis is iemand die me smorgens bij het ontbijt gezelschap houdt. Mijn huisgenoten staan natuurlijk niet zo vroeg als mij op. Thuis had ik altijd Joep die gezellig aan tafel kwam zitten in ruil voor een stukje kaas. Maar tegenwoordig praat ik tegen het pak hagelslag die me stilzwijgend aanstaart op de tafel. Nee grapje, maar ik merk wel dat ik gewend ben om niet veel alleen thuis te zijn.

Nou mensen, schroom vooral niet om kaartjes te sturen. Ik ben altijd heel blij om weer wat nieuws te ontvangen hier. Bij deze daarom nogmaals mijn adres hier in Iowa. Ik schrijf met twee weken weer een boeiend verhaal. Hele dikke knuffel!

Hanna van Dam
DC MAILBOX 2034
651 6th St. NE
Sioux Center, IA, 51250-1668