Wat een machtig mooi beroep krijg ik later!

Hi iedereen,
Een volgend verhaal vol avonturen vanuit het steenkoude Sioux Center. Zoals de meesten van jullie weten ben ik vrijdag 30 januari naar Las Vegas gevlogen om daar na meer dan 5 maand eindelijk Scott weer te zien. Hannah en Stacia brachten me naar het vliegveld. Maar voordat dat zover was hebben we natuurlijk eerst nog even een aantal uur in het winkelcentrum doorgebracht. Het is ongeveer 2 uur en 45 minuten vliegen naar Las Vegas, en het was donker dus ik zag geen helemaal niks uit mijn raampje. Dat was wel jammer, want we vlogen over de Rocky Mountains heen. Ik zat op de heenweg naast een oud stel die nadat ik probeerde een gesprekje te starten al lag te snurken bij het dichtdoen van de veiligheidsriem. Dan maar niet dacht ik. Dus ben ik maar tetris gaan spelen op mijn tablet. Gelukkig was de tijd snel voorbij en kon ik vanuit mijn raampje al snel de strip van Las Vegas zien. Je kunt mij veel vertellen over Las Vegas, en het heeft ook zeker een naam, maar ik raad het iedereen aan om er gewoon een keer heen te gaan en de sfeer te proeven. Toen we landden op het vliegveld regende het. Dat is best wel ongewoon voor Las Vegas omdat het midden in de woestijn ligt. Vaak als het hier regent, dan regent het ook heel erg hard en overstroomd de boel. Voor een paar jaar terug waren Scott en ik hier en stond het water ons tot de knieën. Ze hebben hier wel van die afwateringssystemen gebouwd. Dat zijn enorme grote geulen waar het water in principe in weg kan. Dit water vangen ze namelijk op om te gebruiken als drinkwater. Het gebied waar de oma van Scott woont heeft niet zo heel veel last van die overstromingen. Ze gebeuren ook maar 2 of 3 keer per jaar. Maar als je in de wat mindere rijke buurten van Las Vegas woont dan is de kans groot dat je huis onder water staat.

Anyway, Scott was vrijdag nog niet in Las Vegas. Hij moest gewoon werken en zou met de auto komen. Dus die vertrok zaterdag ochtend heel vroeg om vervolgens om 3 uur smiddags in Las Vegas aan te komen. Ik heb of course zaterdag de hele ochtend gruwelijk uitgeslapen om vervolgens met 25 graden in de tuin te gaan zitten met een boek en een glas ijskoud drinken. Wat een leven daar zeg. Zit je eind januari in je korte broek en hemdje in de tuin. Wie had dat gedacht! Nou en toen was mijn knappe vent ook eindelijk aangekomen in Henderson (dat is het gebied waar oma woont). Nou hoe dat ging kun je natuurlijk wel bedenken. Heb meteen even weer voor 5 maand aan dikke kussen ingehaald haha. Al met al hebben we een hele fijne week gehad. Veel hamburgers met patatten gegeten, winkelen, gekke mensen bekijken op de strip, en allemaal van dat soort dingen. En deze keer was het niet zo snoeiheet dat je niet kunt bewegen. Dus ik raad ook iedereen aan om Las Vegas niet in de zomer, maar in de winter te bezoeken. Daarnaast was het ook fijn om onze oma weer te zien. Ze wordt al oud en aangezien ze niet zo dichtbij Boise woont, en al helemaal niet bij mij, is het goed om haar nu nog zo vaak mogelijk te bezoeken. Oja, wat nog wel grappig is dat die zondag dat ik in Las Vegas was er enorm veel sneeuw is gevallen in Sioux Center. Zit je dan in de jacuzzi terwijl Dordt College onder een laag sneeuw bedolven ligt haha. Ook heb ik eindelijk een keer de superbowl meegemaakt samen met Scott. Ik ben nog nooit in Amerika geweest tijdens dit hele gebeuren. De winkels worden hier nog net niet leeggekocht. Maar mij hoor je niet klagen hoor als er bergen chocola en lekker eten voor mijn neus wordt gezet terwijl ik met de beentjes omhoog voor de tv zit. Maar aan alles komt een eind. Mijn vakantieweek is voorbij gevlogen, en zo is mijn vliegtuigje ook weer naar Sioux Falls gevlogen.
Op de vlucht terug heb ik mensen ontmoet die nu mijn nieuwe ‘’host family’’ zijn. We zaten naast elkaar en zijn vanaf de eerste minuut in gesprek geraakt. Het was heel gezellig en we hebben nummers uitgewisseld. Becky is eind 30 en Jason is begin 40 en ze hebben 5 kinderen. Wat heel grappig is dat het ook twee oudere jongens zijn, dan twee meiden, en een klein broertje. Over toeval gesproken. Ze hebben me afgelopen maandag opgehaald bij mijn appartement en toen heb ik bij hun thuis gegeten. Ze wonen op ongeveer 20 minuten rijden bij Sioux Center vandaan. Maar hier zijn dat zulke kleine afstanden dat het niet zoveel uitmaakt. Jason heeft een eigen bedrijf in cement en ik denk iets met bouwprojecten. Ze wonen in een stad maar ze hebben heel veel grond waardoor het lijkt alsof je midden in de natuur woont. Ook heb ik in hun huis mijn eigen kamer en badkamer voor wanneer ik wil komen logeren etc. Oja, en ik kan zo vanuit mijn bed in het binnenzwembad springen wat ze hebben. Dus wat dat betreft heb ik het wel getroffen bij deze familie. Het zijn echt hele aardig en lieve mensen. Wat ze zelf de hele tijd zeggen is dat ze hopen dat ik ook al ben ik ver weg van mijn eigen familie me wel thuis kan voelen bij hen. Ik ben dus gewoon een soort van geadopteerd in dit gezin haha.

Naast alle leuke dingen moet er natuurlijk ook gewoon gewerkt worden. Ik kreeg maandag mijn literatuuronderzoek van het 1e semester terug. En daar moest ik nog wat aan veranderen. Uiteindelijk heeft het me 4 uur gekost om het voor elkaar te krijgen want ik ben de hele week al niet fit en kon me niet concentreren. Daarnaast ben ik maandag weer fijn op med surg begonnen en heb ik weer mooie dingen mogen zien. Er liggen daar een paar patiënten die nog wel even blijven. Maar de meeste patiënten zijn allemaal nieuw en dus was er veel om te zien en te leren. Eind van de dag heb ik nog even op de kinderafdeling gewerkt. Er stonden deze week 4 moeder gepland die gingen bevallen. Mega mooi dus want ik wilde wel eens zien hoe zo’n kind nou eigenlijk wordt geboren met veel pijn en moeite. Het voelt toch nog wel een beetje raar om samen met een dokter zo’n kamer in te lopen en vervolgens onder een laken te gaan voelen hoe ver iemand al verstreken is enz. Die moeders zitten je toch aan te staren terwijl je dat doet, en je bent toch nog een broekie die om de hoek komt kijken. Ik kreeg deze week het hele mooie compliment van een oud mannetje dat ik eruit zie als een meisje van 15. Ik hoop dat ze dat nog steeds zeggen als ik 40 ben :p. Het was 5 uur en de baby die bleef mooi in de buik van zijn moeder zitten. Ik ben dus maar naar huis gegaan want het kon nog wel uren duren voordat ze eindelijk echt ging bevallen. Woensdag toen ik terug kwam op OB was die baby er dus en mocht ik mee helpen met de checks en een luiertje verschonen en mega schattige kleertjes aantrekken. Wat een popje was dit meisje. Ik bedoel, meestal dan zijn baby’s nog zo verschrompeld en kijken ze zo boos als je ze in bad doet enz. Dit was echt een perfect popje met roze kleertjes en een strikje op haar hoofdje.

Rond een uurtje of tien ging ik op de operatiekamer aan de slag. Er was een keizersnede gepland en dat was heel cool om te zien. Ik kon natuurlijk niet veel meer doen dan een beetje toekijken. Maar weer kwam er zo’n heel mooi wondertje ter wereld die na een tijdje heel hard begon te krijsen. Het is heel cool om te zien hoe snel ze dan de apgar test doen en kijken of alles verder klopt aan het kindje. Nou een paar uur later en vol bewondering ging ik weer terug naar Ob. En ja hoor, er was een vrouw aan het bevallen. Nou ik wist niet hoe snel ik in die kamer moest komen om te kijken. Toch bizar hoor hoeveel kracht er dan in een vrouw zit om dat kind eruit te krijgen. Ik word wel een beetje bang dat ik er ooit in de toekomst zelf zo bij lig haha. Maar goed, dat duurt nog wel even voor mij. Vrijdag was een rustige dag. Ik begon wel heel vroeg, maar de geplande besnijdenis die stond werd anderhalf uur uitgesteld. Dus ik heb zo’n beetje zitten wachten, koffie drinken, wachten, je weet hoe dat gaat. Dit jongetje was een dag oud en zijn ouders wilden dat hij besneden werd. Het is toch apart om dat te zien hoor. Ik vond het wel interessant om te zien hoe het gaat, maar het is wel zielig als een kindje vastgeklemd op een tafel ligt en zit te krijsen. Maar een beetje suikerwater en een speen doet al heel veel wonderen.

Verder was er nog een vrouw die moest bevallen. Ze wilde een epidural. Voor de mensen die niet weten wat dat is, het is een verdoving via het ruggenmergkanaal. Ik heb met mijn neus bovenop het hele gebeuren gezeten. Wat wel grappig was is dat de we het bed op werkhoogte gingen zetten en die vrouw dus weeën had tijdens het omhoog zetten van het bed. Dus de verpleegkundige zegt tegen haar man, ga jij maar even staan om haar te begeleiden door de weeën. Die vrouw dacht dat we het tegen haar hadden en springt zo van het bed. Nou voordat we het wisten lag ze te creperen op de grond. Laten we zeggen dat ze best pondig was, en jeetje mina krijg die maar weer terug op dat bed. Maar we hebben het voor elkaar gekregen. De anesthesist verpleegkundige heeft me stap voor stap uitgelegd waar je op moet letten etc. Dat is echt heel interessant om te zien. Nou, en het is maar goed dat je als moeder niet mee kunt kijken hoe dat gaat, want dan zou je nooit weer een verdoving willen. Na 3 keer prikken zaten we eindelijk tussen de lumbale wervels in het ruggenmergkanaal. Als iemand best pondig is dan moet je namelijk gokken waar je tussen de wervels door kunt met je naald. Nou en als je dan niet goed zit, dan moet je weer opnieuw. Wat ook heel vervelend voor de patiënt is. Ik denk dat ze op een begeven moment zo iets had van, het kan me niet schelen wat jullie doen, dat kind moet eruit. De anesthesist verpleegkundige keek me aan en zei, volgende keer mag jij het doen, want volgens mij kun jij dat wel… Nou eh, dat zien we dan wel weer.

Het was al met al een hele mooie week!
Groeten, Hanna