Tel maar tot tien, 1,2,3,4....

Waar het in Nederland ruikt naar de Lente, ruikt het hier naar varkens en koeien mest. Welkom in Sioux County, ik mag het mezelf telkens weer vertellen. Maar wauw wat is het hier mooi als de zon schijnt. Afgelopen week was het hier zomer. We hadden de heel week bijna 30 graden en liepen in de korte broek rond. De afgelopen weken heb ik weer van alles meegemaakt en ben ik druk geweest met mijn opdrachten.

Ik heb meerdere bevallingen gezien en mocht meehelpen op de operatie kamer. Samen met Dr. Korver, mijn (nu) moat (gealemuunigers voor maatje),die als keel neus en oor arts in het ziekenhuis werkt heb ik operaties aan keel en neus amandelen, adenoïden, het plaatsen en verwijderen van buisjes, en allerlei andere ingrepen aan oren en neuzen uitgevoerd . Natuurlijk kan ik niet veel meer doen tijdens deze operaties dan ze uit de wereld te helpen met de anesthesie verpleegkundige, en om mee te kijken en praten over Nederland en onze mooie cultuur. De anesthesie verpleegkundige is een held. Hij heeft me meerdere dingen laten doen om mensen onder narcose te laten brengen. Ik heb ook geholpen bij het inbrengen van een adem buis tijdens een operatie, en spuit vloeistoffen in die ze heel lekker laat slapen. Je verteld ze dan om tot tien te tellen. Maar meestal halen ze vijf nog niet eens en liggen hun ogen al te rollen in hun kassen. We smeren dan een antibacteriële zalf in de ogen en plakken ze af met tape. Ziet er best luguber uit. Daarnaast is Dr. Korver een hele aardige dokter die mij in al zijn ingrepen betrekt. Bij elke stap die hij deed tijdens het plaatsen van buisjes of verwijderen van neus of keel amandelen liet hij mij in de microscoop kijken om te zien hoe dat precies gaat. Het stelt eigenlijk helemaal niet zoveel voor. Maar wat bijzonder zeg dat we dit hebben uitgevonden om mensen te helpen bij allerlei problemen. Ik weet namelijk van genoeg mensen die keel amandelen hebben laten knippen of buisjes hebben, maar wist nooit hoe dat ging. Nu weet ik dat wel, en dat is best wel cool.

Het is ook best apart om keel of neus amandelen in je hand te houden en er eens flink in te knijpen. Sommige mensen hebben echt joekels van amandelen. Je kunt niet begrijpen dat ze nog normaal konden ademen. Ik kan dus wel snappen dat mensen die dingen er uit willen hebben. Verder waren er ook een paar patiënten met tonsilitis (ontsteking van de keel amandelen). Als je in die amandelen knijpt komt er allemaal pus uit. Echt vet ranzig, maar goed wel interessant om een keer mee te maken. Oh zo hadden we ook een vrouw waarbij de gehoorbeentjes moesten worden hersteld. De stijgbeugel van de gehoorbeentjes werd uit haar oor gehaald en in mijn hand gelegd. De stijgbeugel zorgt er mede voor dat je kunt horen. Het is echt een heel piepklein onderdeeltje van je oor, maar tof om gezien te hebben.

Verder is het nog steeds zo bijzonder en apart om te zien hoe een baby geboren wordt. Sommige vrouwen doen het met heel veel pijnstillers, andere vrouwen doen het compleet zonder. En telkens verbaas ik me weer over hoe een 9 pond zwaar kind uit het geboortekanaal komt om vervolgens bij onthaal in de wereld krijsend te laten weten dat hij het heeft gemaakt. Vorige week hadden we een hele grote baby die na 5 minuten al de ogen open had en me de hele tijd aanstaarde. Hij moest wel een beetje huilen toen hij z’n prikjes in beide billen kreeg. Maar na z’n handje vast te houden was hij snel weer rustig en helemaal klaar om bij mama aan de borst te gaan. Mooi om te zien dat ze meteen gaan zoeken naar een plek om te drinken.
Ook mocht ik voor het eerst mee op de ambulance. Wat een ervaring is dat ook zeg. Normaliter zitten ze met twee man op de ambulance, maar met mij erbij was dat dus drie. En ze maken zeker gebruik van je als je mee rijdt. We reden die dag alleen maar 911 calls. Dat betekend dus dat je iedere moment kan worden opgeroepen om een spoedgeval te bezoeken en zo snel mogelijk naar het ziekenhuis te scheuren. Onze eerste patiënt was een vrouw die niet kon ademen. Aangekomen bij het huis moesten we snel handelen om haar in de ambulance te krijgen en aan de zuurstof te leggen. Ik moest een vernevelaar opstarten, en daarna aansluiten op een zuurstofmasker om vervolgens de zuurstof vol open te zetten om haar zo veel mogelijk zuurstof te geven. Mijn collega die achter in de ambulance zat zette zo snel mogelijk een infuus in zijn hand om vloeistoffen toe te dienen. Deze vrouw die ademde heel apart. Het was alsof ze de hele tijd lachte. Ze ademde heel schokkend in en schokkend uit waardoor het een soort lach geluid creëerde. Het was heel apart om te horen. Natuurlijk was de chauffeur meteen weggereden toen we haar in de ambulance hadden. Nou en scheuren dat we deden. Ik heb wel eens rondom Zwolle gereden wanneer er een ambulance aan kwam met de sirenes aan op volle toeren. Je weet op dat soort momenten niet zo goed waar hij heen gaat en hoe of wat. Dus in Nederland is het normaal om dan allemaal rechts te gaan rijden. Hier in Amerika zijn ze volgens mij helemaal in paniek wanneer een ambulance aan komt gescheurd. Ze rijden spontaan de berm in of gaan midden op een kruispunt stil staan. Eigenlijk best hilarisch om te zien. Daarnaast rijdt de chauffeur van de ambulance als een idioot de snelweg op. We reden letterlijk op de witte streep die twee banen van elkaar scheidt. De hele dag hadden we allerlei patiënten die met spoed naar het ziekenhuis moesten. Van rare val incidenten tot hartaanvallen en paniekaanvallen. Ik werd overal in betrokken. Ik heb een aantal keer in een infuus gezet, en verschillende medicaties toegediend tijdens de ritjes. Maar er werd ook gelachen, en heel veel uitleg gegeven over waar ik wat voor gebruikte etc. Het was al met al dus heel leerzaam. Volgende week mag ik weer een paar dagen mee, dus dan zal ik wat beter voorbereid zijn op bepaalde incidenten.
Verder gaat het hier goed met me. Ik ben bezig met mijn opdrachten en doe leuke dingen met de mensen om me heen. De tijd gaat wel heel erg snel. Ik ga in het weekend vaak naar collega’s uit het ziekenhuis. Ik ben nu al een aantal keer bij de Fam. Den Herder op bezoek geweest die op een boerderij net buiten Sioux Center wonen. Met hen ga ik naar de kerk hier in Sioux Center en blijf dan meestal eten op zondag. Het zijn hele aardige mensen en Deanne, de vrouw des huizes is echt als een tweede moeder voor me haha. Vorige week zijn we wezen paardrijden wat overigens ook heel gaaf was. Binnenkort als het weer het toe laat dan gaan we naar de heuvels 30 minuten rijden hier vandaan om paard te rijden in een heel mooi gebied. Daar heb ik dus best wel zin in. Maar nu moet ik eerst andere dingen doen tot het zo ver is. Verder doe ik op de vloer in het ziekenhuis veel dezelfde dingen zoals ik al eerder in mijn verhalen beschreef. Ik wil vooral vertellen van de nieuwe dingen die ik hier meemaak. Daarnaast ben ik nog steeds blij met de kaartjes die ik ontvang hier. Bedankt aan de mensen die in de afgelopen weken iets gestuurd hebben.

Tot snel, en take care zoals ze hier zeggen.