Ben jij ook zo benieuwd naar de afgelopen weken?

Vanavond toen ik terug liep naar mijn appartement keek ik omhoog naar de sterren en dacht: dit zijn dezelfde sterren die iedereen in Nederland ook heeft gezien voor het slapen gaan. Toch een raar idee dat we door tijd en afstand zo van elkaar gescheiden kunnen worden, maar door diezelfde sterren zo dichtbij elkaar zijn. De afgelopen drie weken zijn enorm snel gegaan. Ik ben zo onderhand uit mijn cocon gekropen en ben hier echt thuis. Ik fiets op de dagen dat ik stage loop naar het ziekenhuis, wat ongeveer 15 minuten (fietsen) hier vandaan is. Ik heb sinds kort een mountainbike waar ik al flink mee door de bagger ben gesjeesd, wat resulteerde in een broek vol modder enz. Mijn eerste week stage was om het zacht uit te drukken bijzonder indrukwekkend. Van ernstige brandwonden en kleine kinderoogjes waaruit tranen rollen tot ernstige beenwonden en oude opaatjes die Nederlands spreken. Ik maak het allemaal mee en geniet er ontzettend van. Ik word van hot naar her gesleept en ben al menigmaal voor de leeuwen gegooid als het gaat om infusen prikken en drainages in grote buikwonden aansluiten. Maandag toen ik op de intensive care kwam hadden we aardig wat patiënten die redelijk complexe problemen hadden. De overdracht gebeurd doormiddel van het beluisteren van een bandje (ja het is heel cool om je eigen stem weer terug te horen). En voordat we aan de shift beginnen gaat één van de verpleegkundigen voor in gebed. Dat je zo met je team mag beginnen aan de dag, door een zegen te vragen over de dingen die gebeuren gaan, dat is echt heel bijzonder. En toch ergens ook heel normaal. Ook die dingen in het leven hebben zegen en leiding nodig.

Na een aantal uur aan het werk te zijn geweest kregen we een spoed op de ER (Emergency Room). Ik wist niet hoe snel ik het hele ziekenhuis door moest rennen om te zien wat er gebeurd was. Een man van begin dertig werd binnen gebracht met ernstige brandwonden. Je kunt je niet indenken hoe het is om de geur van verbrande huid en kleren te ruiken, en iemand in shock op een ziekenhuisbed te zien, 50% verband. En toch ga je als professionals aan de gang om zo iemand zo snel mogelijk helemaal onder de pannen te hebben. Omdat hij zo ernstig verbrand was werd er via een video verbinding met een groter ziekenhuis in Sioux Falls gebeld. Het ziekenhuis waar ik stage loop heeft niet de expertise in huis om dit soort ernstige ongevallen te kunnen behandelen. Er werd een trauma helikopter uit Minneapolis ingevlogen die hem zou ophalen om hem daar naar een brandwondencentrum te brengen. In de tussentijd waren de artsen bang dat zijn longen verbrand waren en werd er via de luchtpijp een tube ingebracht die zijn ademhaling overnam. Natuurlijk werd hij daarvoor wel compleet van de wereld gebracht. Ik ga verder niet in detail over wat er daarna allemaal moest gebeuren. Maar ik denk dat mijn klasgenoten wel weten wat er gebeurd als iemand helemaal verlamd op een tafel ligt met allemaal buizen en toeters en bellen om hem heen. Het is chaos. En in de chaos vind je rust door goed met elkaar te communiceren. Af en toe werd er wat naar me geroepen en trok ik een paar laden open en vlogen de wattenbollen en gazen door het rond. Er was me wel verteld dat ik gewoon mijn schouders moest ophalen als ik het niet wist. Dan zouden ze namelijk wel iemand zoeken die het wel kon vinden. Al met al duurde deze hele operatie iets van twee uur. Vanuit Minneapolis naar Sioux Center is het ongeveer 45 minuten vliegen. Ik ben op een begeven moment maar terug gegaan naar de IC. Dan moet je het allemaal nog laten bezinken en praat je er met mensen over. Ja en dan dank je God dat het zo is afgelopen. Deze man heeft namelijk nog een hele lange weg van herstel te gaan. Een herstel die heel pijnlijk gaat zijn!
De rest van de week was natuurlijk niet zo gruwelijk spannend als die beruchte maandag. Ik ben samen met de wondverpleegkundige de patiënten langsgegaan die enorme wonden hebben. Nou het lijkt wel een filmset als je het verbandmateriaal van een wond af trekt. Je weet gewoon niet wat je ziet. Een been die helemaal open ligt met onderaan nog een paar zwarte tenen die aan het wegrotten zijn. Een buik die vanaf de borstkas naar beneden open is gemaakt omdat er een infectie in zit. En ondertussen praat je over wat je die avond gaat eten. Ja dat zijn verpleegkundigen denk ik dan maar. Ik vind het mooi. Zit je daar met je gewaad aan en een mondkapje voor met een chirurgisch mesje gele wondranden weg te snijden. De wondverpleegkundige hier leert me alle ins and outs van het wondverpleegkundige zijn. Natuurlijk heb ik vanuit een boek ook wel geleerd hoe wondgenezing gaat. Op de fysiotherapie in Utrecht werd het me nog net niet mijn hoofd door geramd. Maar om dat proces in twee weken dan ook echt te zien verbeteren bewijst dat wat je doet dus nut heeft. Daarbij moet ik bekennen dat deze wonden, hoe groot ze ook zijn, niet onaangenaam stinken etc. Verder heb ik al heel wat moeders met vroegtijdige weeën moeten monitoren. Het is toch bijzonder om de hartslag van een baby te horen via een monitor, wetende dat wat in de moeders buik zit leeft en groeit en beweegt. Vaak mogen die moeders weer naar huis, maar staan ze onder controle i.v.m. hoge bloeddruk etc. En dan zijn er natuurlijk de kindjes die binnenkomen met allerlei problemen. We kregen een kindje binnen met ademhalingsproblemen door ernstige bronchitis. Het was een meisje van 8 maand met hele mooie ronde oogjes. Om infectiegevaar te mijden moesten we ons helemaal verkleden voordat we de kamer in konden. Dat betekend dus ook een masker voor je mond! Nou je kunt wel raden wat een kind van 8 maand doet als ik samen met nog iemand in mijn gele pakje de kamer binnen kom en je alleen een paar ogen ziet die je aanstaren. De traantjes wiggelden over haar wangen en tussen het kuchten en puffen door kwamen er van die enorme zielige huilgeluiden uit haar waardoor ik de moed niet had om een kinderinfuus aan te brengen. Dit ga ik dus ooit nog wel een keer doen, maar dan bij een kindje die niet huilt haha. Ik maak hier nog heel veel meer mee, maar ik kan niet alles vertellen. Ik ben aan het leren, en ik vind het leuk om te leren. De taal is tot nu toe ook geen barrière voor me geweest. Ik leer elke dag nieuwe woorden die ik wel redelijk makkelijk tot me kan nemen en de volgende dag zelf ook gebruik alsof ik nooit anders wist.

Verder doe ik regelmatig leuke dingen met mijn huisgenoten. We koken zo af en toe samen, drinken liters koffie, en kijken films. Ook heb ik nu wel een beetje een idee van de kerk waar ik naartoe wil gaan. Ik kan me er in vinden en volgens mij is het ook wel een gemeente die je met open armen ontvangt. Daarbij lijkt het op de kerk waar ik thuis naartoe ga, alleen dan wat moderner (lekker zingen op een goed tempo). Ik ben niet alleen maar in Iowa omdat ik hier wil groeien als verpleegkundige, maar ook omdat ik hier op mezelf ben en zo aan mijn relatie met God kan bouwen. Dingen lijken zo vanzelfsprekend als alles altijd voor je wordt gedaan. Als je vanaf dat je 16 bent in je hoofd hebt dat je fysiotherapeut wil worden en dan eindigt als verpleegkundige dan is er toch heel wat gebeurd in al die jaren. En ja, ik ben dankbaar dat ik mag staan waar ik sta. Dit is één van de beste keuzes in mijn leven geweest. Vanaf morgen ga ik heerlijk een weekje naar een wat zonniger oord en ben ik dus even niet in de schoolsferen.

Lieve groet, en tot snel met nieuwe verhalen.

- Hanna